Onze prachtige dochter, Tessa, was geboren, en wat deed ze het goed! Met mij daarentegen ging het meteen minder. Ik was ingeknipt voor de vacuümpomp en de pijn was ondraaglijk.
Jan was het wachten beu. Hij drukte ongeduldig op de bel en eiste: "Kan ze onderhand controle krijgen, zodat we naar huis kunnen?" Ik kreeg flinke pijnstillers mee en we vertrokken. Thuis hadden mijn ouders en zussen alles versierd. Ik sleepte mezelf direct naar boven, want goed lopen was onmogelijk.
De eerste dagen thuis voelde ik me verlaten. Ik lag veel in bed; op een stoel zitten lukte alleen met een zwemband. Achteraf bleken de hechtingen ontstoken. Jan ging gewoon weer werken. Als hij wel thuis was, vertoefde hij met het bezoek beneden, terwijl ik met de baby boven lag. Uit eenzaamheid strompelde ik dan toch maar weer naar beneden.
Na een week was het markt in het dorp. De kraamhulp moedigde ons aan: "Wandel lekker met z'n drieën daarheen, het is mooi weer." En zo gingen we. Halverwege stamelde ik dat ik het niet trok en naar huis wilde, zoveel pijn had ik.
"Dan gaan we hier toch even op een terras zitten," zei Jan.
"Zitten?" reageerde ik. "Ik kan amper lopen, thuis zit ik op een zwemband! Ik heb vreselijke pijn!"
Ik zag de koude boosheid in zijn ogen. Ik draaide me om en ging naar huis.
Elke vrijdag, tijdens de weekmarkt, kwam Jans moeder langs om mij te "helpen" en nam ze Tessa mee wandelen. Soms gaf dat even verlichting: douchen, tijd voor mezelf. Maar na een tijdje begon het te schuren. Het is toch mijn kind? Waarom moet ze die elke week ophalen? Ik vond het niet meer nodig en boodschappen kon ik zelf wel doen.
Als ik dit bij Jan aankaartte, werd hij woedend. "Dat heeft ze altijd zo voor mij gedaan!" Dat begreep ik toen hij alleen was. "Maar nu ben ík er toch!" wierp ik tegen.
Om de onvermijdelijke ruzie te ontlopen, deed ik steeds vaker de deuren op slot en deden we net alsof we niet thuis waren.
Jan werkte bij zijn vader. Hij versliep zich steeds vaker, en zijn vader leek zijn geduld te verliezen.
Zijn moeder had een sleutel van ons huis, bedoeld voor noodgevallen. Op een ochtend schrok ik wakker doordat iemand Jan riep. Zijn moeder stond in onze slaapkamer. Ik was buiten zinnen. Ik slaap alleen in ondergoed; mijn schoonmoeder hoeft mij zo niet te zien. Waar was de privacy in ons eigen huis?
Diezelfde week versliep Jan zich nog een paar keer. Om 10 uur was hij nog thuis en liep hij geagiteerd heen en weer. Ik durfde niets te vragen; ik wist dat dat een grote ruzie zou ontketenen. Ik hield mijn adem in, vastbesloten de lieve vrede te bewaren. Dat betekende meestal: zwijgen.
Toen belde zijn vader. Ik hoorde hem door de telefoon schreeuwen dat Jan eigenlijk gewoon helemaal niet meer hoefde te komen.
BAM! Weer een gat in de deur geslagen.
Ik was het zat. Ik zat met onze dochter op de bank en nam een besluit: ik ga wandelen met haar, even frisse lucht, even weg uit deze giftige sfeer. Ik pakte haar op en wilde de trap op om haar een vestje aan te doen.
Terwijl ik op de vierde trede sta, word ik hard aan mijn haren getrokken. Ik draai mijn hoofd geschrokken om, met Tessa nog in mijn armen. Hij keek naar haar en liet me los!
"Jij bent ziek in je kop," slingerde hij me nog toe, en hij vertrok.
Wat? Wat heb ik nou weer gedaan? Door de constante stroom van zijn beschuldigingen ging ik de fouten direct bij mezelf zoeken.
De zomerfeesten in ons dorp waren begonnen. Mijn verlof was bijna voorbij en ik snakte ernaar er even tussenuit te zijn. Kimberly ging mee. Jan vond het prima.
"Wel leuk als jij ook een keer meegaat," opperde ik nog.
"Nee, ga maar lekker samen met Kimberly. Ik blijf wel thuis voor de kleine meid."
Zaterdagmiddag had ik Jan nog aan de telefoon. "Je kan nog mee hoor." Nee, hij bleef thuis.
Tegen het einde van de middag stond Jans moeder plotseling binnen. "Ik kom Tessa halen," zei ze.
"Hè, wat?"
"Ja, jullie gingen toch naar de zomerfeesten?"
"Ja, ÍK ga daarheen, Jan gaat helemaal niet mee." Ze stelde geen verdere vragen, en ik ook niet meer.
Jan kwam net thuis toen ik weg wilde gaan.
"Trek je dat aan?" was het enige wat hij kon uitbrengen.
"Ja, dit heb ik wel vaker aan gehad als we gingen stappen," reageerde ik.
"Je bent net bevallen, doe eens een keer normaal."
Het was een onschuldig zwart shirt met een kanten achterkant.
"Waarom moest Tessa eigenlijk opgehaald worden?" vroeg ik hem.
"Ik wist toch niet hoe laat ik thuis was, en ik wil ook wel een avond rust," mompelde hij terughoudend.
Nou goed, het zal wel, ik moet gaan! Doei!
Die avond werd de ergste avond die ik me voor kon stellen...
Het was gezellig. We dansten, we dronken, we kletsten, we lachten. Toen ik de menigte in keek, zag ik Stef lopen. Hij zag mij ook, maar leek te aarzelen. Ik fluisterde tegen Kimberly: "Wat ik nu ga doen heb je niet gezien, oké?" Ze keek me vragend aan, maar knikte.
Ik liep naar Stef, deed mijn armen open. Hij liep me tegemoet en we knuffelden. "Wat ben ik blij om je te zien," zei hij. "Ben je oké?"
"Ja hoor, alles prima," loog ik opnieuw. Het ging helemaal niet prima, maar ik wist dat Stef exploderen zou als ik eerlijk was. "Sorry, ik kon echt even niet anders dan het contact verbreken." Hij begreep het gelukkig hartstikke goed. Dat waren Stef en ik: ruzies konden verschrikkelijk zijn, maar met één blik was alles weer vergeven. De hele avond hebben we weer als vanouds samen gelachen, gepraat en gedronken.
Toen kreeg ik een appje van Jan. Ik verstijfde en keek Kimberly met grote ogen aan. Ik gaf mijn telefoon direct aan haar.
"Wat is er aan de hand?" vroeg Stef. Ook hij kreeg het appje te zien:
"Goeie muziek hier."
Met een foto van de zomerfeesten, genomen vanaf de weg. Mijn woede laaide op. Ik had hem tien keer gevraagd mee te gaan, en weer deed hij dit. Daarom moest Tessa weg! Hij vertrouwde mij niet!
Hij is niet op het terrein van de feesten geweest, voor zover ik wist. Toen het afgelopen was, gingen we met z'n drieën nog even naar onze stamkroeg en streken we neer op het terras. Ik zat met mijn gezicht naar de weg, Kimberly en Stef zaten tegenover me.
Stef wilde drinken gaan halen toen ik ineens panisch riep: "Nee, nee, nee!"
"Wat?" reageerden ze tegelijk. Ze draaiden zich om. Jan stond daar in de auto.
"Kom! Stap maar in!" riep hij.
"Nee, zeker niet op deze manier Jan, ik zie je dadelijk thuis."
Hij reed weg, maar parkeerde zijn auto even verderop. Hij kwam aanlopen en schreeuwde weer.
"WE GAAN NU NAAR HUIS! KUTHOER!"
Stef en Kimberly werden direct woedend, maar ik was hier ondertussen wel aan gewend. Ik hield Stef tegen en liep zelf naar hem toe. "Ga naar huis, ik zie je daar dadelijk."
"Je kunt nu in de auto stappen," reageerde hij.
Ik weigerde toe te geven aan zijn eisen. Hij droop uiteindelijk af en reed weg. Niet veel later ben ik naar huis gegaan.
Toen ik binnenkwam, zat Jan binnen te blowen.
"Wat denk jij dat je aan het doen bent? We hebben een baby, dan ga je toch niet binnen zitten roken!" protesteerde ik boos.
"Zie jij hier ergens een baby? Kankerhoer, ik maak zelf wel uit wat ik doe!" schreeuwde hij terug.
Het was een gigantische ruzie. Ik dacht: ik kan beter naar boven gaan, misschien wordt hij wat rustiger. Boven stortte ik in. Ik begon te huilen en te snotteren. Schreeuwt hij beneden aan de trap naar boven: "ZIT JIJ NOU TE SNUIVEN!?"
Ik negeerde hem. Vervolgens kwam hij naar boven en eiste te weten wat er allemaal gebeurd was die avond.
"Er is helemaal niks gebeurd, we hebben gewoon gekletst, meer niet! Écht niet!" reageerde ik verdrietig, maar ook angstig.
Hij kuste me, en daarna moest ik hem pijpen. Hoe ziek het ook klinkt, ik dacht: als ik dat nou doe, dan gelooft hij mij misschien. Hij filmde me ondertussen. Direct daarna ging hij naar beneden. Ik hoorde hem wel snuiven. Ik viel in slaap met kleren aan.
De volgende ochtend werd ik wakker doordat hij ineens aan mijn arm rukte. "ERUIT! ERUIT NU!" Hij trok me uit bed en duwde me naar beneden. Ik begreep er niets van. Ik had mijn kleren van de avond ervoor nog aan en smeekte om andere kleren.
"ERUIT, KANKERHOER!"
Hij rukte de voordeur open en duwde mij naar buiten. Direct achter me ging de deur op slot. Ik heb nog aangebeld, geklopt, hem proberen te bellen, maar kreeg geen contact meer.
Ik belde zijn moeder. Tessa was daar natuurlijk ook. Zij zou meteen komen. Jans moeder heeft ook nog geprobeerd contact met hem te krijgen, maar dat mocht niet baten. Ik belde mijn ouders of ik daarheen kon. Dat was geen probleem. Tessa liet ik ook naar mijn ouders brengen. Ik had niets meer. Niet voor mezelf, en nog belangrijker, helemaal niets voor Tessa.
Vele pogingen om spullen te krijgen liepen op niets uit. Voor Tessa snel nieuwe spullen gekocht. Voor mezelf ook langzaam aan wat kleding. Na een week of twee kon ik met veel ophef spullen komen halen. Mijn moeder ging mee en ook zijn moeder stond bij zijn huis. Ik mocht alleen binnenkomen; zij moesten buiten blijven staan. Dit vond ik wel eng, maar ik móést spullen hebben.
Allereerst liep ik naar het kamertje van Tessa. Toen ik in mijn kledingkamer was, lag alles op de grond. Goed, ik pakte wat ik pakken kon en toen explodeerde hij weer. Uiteindelijk kon ik slechts een paar kledingstukken grijpen en ben ik snel de trap afgerend. Hij smeet alle spullen die ik gepakt had naar buiten en gooide de deur meteen weer dicht. Wat volgde was een psychologisch, verziekt machtsspel.
Jan begon sluw contact te zoeken met mijn zus. Hij deed net alsof hij de opvoeding alleen niet aankon en vroeg om advies. Mijn zus was ingepalmd, geloofde Jan en keerde zich lichtelijk tegen mij.
Ik moest weer gaan werken, maar het was kermis. Ik ging een avond stappen met Kimberly. Ik kreeg die avond een berichtje van Jan dat hij in het ziekenhuis lag vanwege een overdosis. Wie zag ik even later over de kermis heen struinen? Jan!
Op het werk werd pas duidelijk wat hij daar die avond deed. Mijn collega's roddelden, hoorde ik. "Hoezo dan? Wat is er?"
Bleek dat Jan die avond op de kermis tegen iedereen die hij kende had verteld dat ik was vreemdgegaan, dat ik een hoer ben, enzovoort. Mijn collega's voelden altijd als familie en ineens moest ik mezelf verantwoorden. Iedereen zat achter mijn rug te fluisteren.
Nou, hij had mijn zus aan zijn kant. Vele kennissen en vrienden zouden hem niet lukken, dus bleven alleen mijn ouders nog over. Dat volgde snel. Als ik uitging, duurde het niet lang voordat hij langsgereden kwam of voor mijn neus stond.
Ik pik de uiterste momenten er tussenuit. Mijn huis met Rico was verkocht, dus ik besloot met twee vriendinnen wat te gaan drinken om het te vieren. We zaten gewoon op een donderdagavond in een kroeg waar we nooit kwamen. In mijn ooghoek zag ik een auto kruipend voorbijkomen. Ik keek meteen. En ja hoor, het was Jan. Hij maakte met zijn vinger een gebaar dat ik moest komen. Ik schudde nee! Zo kwam hij nog drie keer voorbijrijden.
Dit was de realiteit. Zo ging het elke keer als ik wegging.
Het ergste van dit alles was dat hij mijn ouders erin meekreeg. Ik was weer een keer gaan stappen met Stef. We fietsten samen naar huis. We stonden nog even bij zijn huis te kletsen totdat Jan aan kwam rijden. Hij blokkeerde met zijn auto de weg voor Stef. Stef bleef staan. Jan gaf een paar keer gas, maar hij kwam niet vooruit.
Ik had doodangsten. Ik dacht echt dat hij Stef nu iets aan zou gaan doen. Maar hij droop af en reed weg. Dat was Jan: veel dreigen, maar niets doen. Bij mij daarentegen werd hij fysiek als niemand anders het zag.
Maar die avond heeft hij mijn ouders helemaal overstag gekregen. Dit is natuurlijk niet in één avond gebeurd; met kleine stappen kwam hij steeds dichterbij, en toen was het zover. Iedereen was tegen mij. Iedereen dacht dat ik een of andere gestoorde vrouw was geworden. Terwijl ik Jan maar kans na kans na kans bleef geven. Ja, ik bleef hem de kans geven aan een relatie te werken. Ik moet nog uitleggen waarom.
Mijn ouders begonnen weer een beetje in te zien wie Jan echt is toen Tessa een nachtje bij hem bleef slapen. Ik kreeg de volgende ochtend bezoek van mijn oom en tante. Om 9:30 uur zou ze terug zijn, maar hij was er niet. Ik kreeg hem ook niet te pakken. Om 11 uur ben ik met mijn vader naar zijn huis gereden. Ik stond buiten en hoorde Tessa hysterisch huilen. Ik bonkte op de deur, belde aan, alles geprobeerd.
Uiteindelijk kwam Jan met Tessa in zijn arm naar beneden en deed de deur open. Ik pakte Tessa, legde haar direct in de Maxi-Cosi en pakte haar tas. Jan begon tegen mij te schreeuwen. Mijn vader liet mij en Tessa de deur door lopen en ging voor Jan staan.
"Jij bent niet goed in je kop jongen! Misschien eens hulp zoeken," zei mijn vader kalm maar duidelijk.
Eindelijk. Mijn vader is echt de rust zelve en heeft weinig ruzie. Er was wel een scheur ontstaan tussen mij en mijn familie, maar we probeerden weer door te gaan.
In de zomer van 2015 overleed mijn oma. Jan zou meegaan naar de begrafenis. Maar hij was niet op de afgesproken tijd bij mij en nam niet op. Uiteindelijk probeerde ik het via zijn moeder. Zij is naar hem toe gegaan: hij lag nog in bed. Daarna kwam hij naar mij.
Toen we terug naar huis reden, stopte hij ergens in een achteraf weggetje... "Uhh, wat gaan we hier doen?" Hij dacht dat we daar seks zouden gaan hebben. Nou, dacht ik, mijn oma is net begraven.
Ruzie ontstond. Bij mij thuis aangekomen, liep ik boos naar binnen. Mijn zus vroeg hem wat er aan de hand was. Hij vertelde haar dat ik boos was omdat hij iets leuks wilde gaan doen als afleiding en ik alles maar afkeurde. Dat was een complete verdraaiing van de waarheid. Zo had ik elke keer ruzie thuis.
Dat zijn momenten geweest dat ik het liefst mijn spullen had gepakt en naar Spanje wilde vertrekken. Ik had hier toch niets meer, maar ik kon niet zonder Tessa.
De week na de begrafenis zag ik bij hem thuis een vuurrode haar op de witte trap liggen. 's Avonds zag ik op Facebook een meid met vuurrode haren in zijn vriendenlijst. Ik sliep er een nachtje over, maar besloot haar een bericht te sturen. Ze antwoordde snel.
Wat bleek? Ze had Jan leren kennen de avond voor de begrafenis. Ze hadden seks gehad en ze was daar blijven slapen, totdat zijn moeder binnenkwam om hem wakker te maken voor de begrafenis. ZÍJN oma? Het was verdomme voor MÍJN oma!
Toen ik hem confronteerde, wist hij het altijd weer zo te draaien dat het mijn schuld was. "Jij bent er toch nooit voor mij." "We hebben toch geen relatie."
Uiteindelijk kreeg ik een eigen huisje. Ons eigen plekje! Maar de controle werd alleen maar erger. Vaak zag ik Jan voorbijrijden. Als hij bij me kwam, viel hem altijd iets op.
Ik dronk wel eens een wijntje 's avonds. De fles stond dan een paar dagen open en ik gooide het restant in de gootsteen. Maar ik liet de lege fles op het aanrecht staan. Een paar weken later was ik een alcoholist, omdat hij "elke keer een lege fles wijn zag staan."
Vaak als hij Tessa op kwam halen en in de auto zette, maakte hij opmerkingen als: "Je moeder is een kuthoer!" Tessa moest ook altijd huilen als hij haar kwam halen. Onze relatie was compleet ongezond.
Het hele spel werkte ziekmakend. Als hij dacht dat ik weg was, maar ik was gewoon thuis, moest ik dat bewijzen. Dan vroeg hij om een foto van de klok. Dat deed ik dan ook. Als hij die foto dan had, was het alsnog niet goed: dan had ik een oude foto gebruikt. Ik kon doen wat ik wilde, maar hij had altijd zijn eigen verdraaide waarheid. Hoe zeker je ook weet dat je helemaal niets fout doet, zo iemand vertelt je zo vaak wat je allemaal fout doet dat je erin gaat geloven. Door alle stress was ik uiteindelijk ook 20 kilo afgevallen.
Toen Tessa ongeveer een jaar was, had ik een sterk onderbuikgevoel. Jan reageerde niet meer zoals hij eerst deed. Als hij bij mij was geweest, moest hij altijd ineens op het laatste moment gaan werken. Ik kreeg op een gegeven moment een heel sterk gevoel dat ik naar buiten moest, dat hij ergens in de buurt was.
Dat was een schot in de roos. Ik liep door mijn straat, ging de eerste straat rechts en op dat eerste kruispunt kwam Jan aangereden. Er stapte een vrouw in zijn auto. Hij zag mij en reed snel weg.
Uiteindelijk kwam ik erachter wie het was en stuurde haar een berichtje of ze me even wilde bellen. Anderhalf uur hebben we aan de telefoon gehangen. Ze was al een maand met Jan aan het daten en hij kwam ook bij mij. Ze wist daar ook niets van; hij had altijd smoesjes waarom hij bij mij was. Maar hij had haar wel verteld dat ze ver uit mijn buurt moest blijven, want ik was ziekelijk gestoord.
Aan de telefoon zei ze dat ze klaar met hem was, echter een week daarna waren ze weer samen. Voor mij was het wel klaar, maar loskomen was nog niet zo makkelijk.
Ik zat op een terrasje met een vriendin. Ik klaagde: "Daten is leuk, maar waar vind ik die man? Ik kom helemaal nergens."
"Waarom ga je niet op Tinder?" reageerde ze.
Ik lachte: "Daar ga je toch de liefde van je leven niet vinden?"
"Ach, misschien wel. Misschien moet ik de keuze voor je maken, want jouw keuze in mannen is niet bepaald goed." Ze had een punt.
Heel veel kruisjes verder, had ik er toch een aantal een hartje gegeven. Ik wilde de app eigenlijk verwijderen, want ik dacht dat je daar niet de liefde van je leven zou vinden. Totdat ik een match had: Barry, 28 jaar. Veel berichten gestuurd, telefoonnummers gewisseld. Een keer gebeld. En toen appte hij. Hij wilde afspreken........